کد مطلب:276872 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
سنت پرچمداری در گذشته و حال
در دنیای متمدن و جهان پیشرفته ی امروز در میان همه ی دولتها و كشورهای كوچك و بزرگ، و ممالك مستقل و نیمه مستقل جهان كه به اصطلاح آزادی از دست رفته ی خود
[ صفحه 146]
را بازیافته و به استقلال نسبی و ظاهری رسیده اند، رسم بر این است كه: هر دولت و كشور در دنیا خواه و ناخواه دارای شعار مخصوص و پرچم ویژه ای است كه از بقیه ی دولتها و كشورها متمایز می گردد.
چنانكه می دانیم پرچم هر كشور در واقع رمز استقلال و نشاندهنده ی عظمت و مظهر نیرومندی آن كشور است، و گرچه بصورت ظاهر چند سانت و یا یكمتر پارچه ای بیش نیست، اما از آنجا كه رمز استقلال كشور به شمار می رود، در نزد همگان محترم، و از جلوه و شكوه خاصی برخوردار است و چون نشانه ی استقلال و رمز آزادی محسوب می شود در نظر سربازان و افراد نظامی بقدری پر شكوه و جلال است كه در پادگانهای نظامی در برابر آن رژه می روند و احیانا بدان سوگندمی خورند.
از اینها كه بگذریم هر گاه كشور مورد هجوم دشمن قرار گرفت به هنگام جنگ سربازان مدافع آن را به دوش می كشند و در برابر دشمن آن را به اهتزاز درمی آورند و برای برافراشتن آن و جلوگیری از سرنگونی اش، فداركاریها و جان فشانیها می كنند تا جائی كه حتی برای حفظ و نگهداری اش تا سرحد مرگ پیش می روند و جان خود را نیز در این راه فدا می سازند، و این حقیقی است كه همه ی ما امروز با چشم خود بالعیان آن را مشاهده می كنیم.
خلاصه ی مطلب آنكه: سنت پرچمداری، و داشتن پرچم و همچنین برافراشتن پرچمها در موقع جنگ، و حفظ و نگاهداری آن، از جمله ی آداب و رسوم دیرین ملتها در طول تاریخ بشریت و از عادات همیشگی آنهاست و تنها مربوط به امروز نیست، بلكه سابقه ی تاریخی طولانی دارد.
در این باره ابن خلدون در كتاب معروف خود بنام «مقدمه ی ابن خلدون» می نویسد:
سنت پرچمداری از آغاز خلقت بشر تاكنون در جنگها معمول و متداول بوده و شعار مخصوص جنگ بشمار می رفته و ملتها همچنان آنها را در رزمگاهها و میدانهای نبرد بكار می برده اند و حتی در دوران رسالت پیامبر گرامی اسلام نیز این سنت تداوم داشته و آن حضرت هم مانند دیگران در جنگهایی كه داشته، به این سنت پای بند بوده است.
[ صفحه 147]
[ صفحه 146]
را بازیافته و به استقلال نسبی و ظاهری رسیده اند، رسم بر این است كه: هر دولت و كشور در دنیا خواه و ناخواه دارای شعار مخصوص و پرچم ویژه ای است كه از بقیه ی دولتها و كشورها متمایز می گردد.
چنانكه می دانیم پرچم هر كشور در واقع رمز استقلال و نشاندهنده ی عظمت و مظهر نیرومندی آن كشور است، و گرچه بصورت ظاهر چند سانت و یا یكمتر پارچه ای بیش نیست، اما از آنجا كه رمز استقلال كشور به شمار می رود، در نزد همگان محترم، و از جلوه و شكوه خاصی برخوردار است و چون نشانه ی استقلال و رمز آزادی محسوب می شود در نظر سربازان و افراد نظامی بقدری پر شكوه و جلال است كه در پادگانهای نظامی در برابر آن رژه می روند و احیانا بدان سوگندمی خورند.
از اینها كه بگذریم هر گاه كشور مورد هجوم دشمن قرار گرفت به هنگام جنگ سربازان مدافع آن را به دوش می كشند و در برابر دشمن آن را به اهتزاز درمی آورند و برای برافراشتن آن و جلوگیری از سرنگونی اش، فداركاریها و جان فشانیها می كنند تا جائی كه حتی برای حفظ و نگهداری اش تا سرحد مرگ پیش می روند و جان خود را نیز در این راه فدا می سازند، و این حقیقی است كه همه ی ما امروز با چشم خود بالعیان آن را مشاهده می كنیم.
خلاصه ی مطلب آنكه: سنت پرچمداری، و داشتن پرچم و همچنین برافراشتن پرچمها در موقع جنگ، و حفظ و نگاهداری آن، از جمله ی آداب و رسوم دیرین ملتها در طول تاریخ بشریت و از عادات همیشگی آنهاست و تنها مربوط به امروز نیست، بلكه سابقه ی تاریخی طولانی دارد.
در این باره ابن خلدون در كتاب معروف خود بنام «مقدمه ی ابن خلدون» می نویسد:
سنت پرچمداری از آغاز خلقت بشر تاكنون در جنگها معمول و متداول بوده و شعار مخصوص جنگ بشمار می رفته و ملتها همچنان آنها را در رزمگاهها و میدانهای نبرد بكار می برده اند و حتی در دوران رسالت پیامبر گرامی اسلام نیز این سنت تداوم داشته و آن حضرت هم مانند دیگران در جنگهایی كه داشته، به این سنت پای بند بوده است.
[ صفحه 147]